Najistotniejsze dla mnie są punkty 4 i 5. Dobrem publicznym jest bezpieczeństwo publiczne (w tym na drogach) a nie indywidualne bezpieczeństwo jednostki, mimo że oddziałuje ona na całokształt przestrzeni publicznej ruchu drogowego. Moim ulubionym porównaniem jest ujęcie ruchu jako systemu sterowania. Przy idealistycznym podejściu, system ten powinien wykazywać cechy samosterowalności bez większych "szkód" na dobru wolności człowieka. Twierdzę, że technika jazdy jest mało istotnym czynnikiem BRD w porównaniu z taktyką. Nawet świeżo upieczony kierowca nie naruszy bezpieczeństwa, gdy jego niepewność w kierowaniu (jazdą) pojazdem będzie stabilizowana przez odpowiednią taktykę (np. skrupulatne przestrzeganie podstawowych reguł i zasad ruchu drogowego).

"Jeżdżę szybko, ale bezpiecznie – tego zdania nie wypowie naprawdę dobry kierowca". Może dlatego, że kryterium szybkiej jazdy jest przydatne w wyścigach samochodowych, w których zwalnia się rajdowca ze stosowania prędkości bezpiecznej i innych regulacji administracyjno-drogowych. Nie jest natomiast przydatne w ruchu drogowym. Rajdowcowi nie można odmówić, że jedzie szybko i bezpiecznie (jest zmotywowany jechać szybko, ale nie jest jednocześnie samobójcą). Zresztą "dobry kierowca" to dobry kierowca (zob. definicję legalną kierowcy). Uczestnik zawodów wyścigowych nie musi być kierowcą, ale powinien dobrze (szybko) prowadzić pojazd. Nawet jeśli jest kierowcą posiadając stosowne uprawnienia w PJ, to przesłanka ta nie ma znaczenia dla jego dorobku w zawodach sportowych. Nawet jeśli jest dobrym nawet rajdowcem, to przesłanka ta nie ma wpływu na jego autorytet w dziedzinie ruchu drogowego.